“Jij hebt gewoon zelf verlatingsangst!”
Dat is weleens tegen mij gezegd, om eerlijk te zijn meerdere malen eigenlijk. Ook door mensen die me heel lief zijn.
Want deze mensen vonden dat ik me echt wel aanstelde en dat ik ook wel overdreef als het niet lukte om oppas te krijgen en dat inhield dat ik bij Pip thuis bleef. Ze zou vanzelf wel wennen en zo niet dan moest ze het toch gewoon leren. Je laat je leven toch niet bepalen door een hond?
En waar ik altijd als een idioot mezelf en Pip verdedigde betrapte ik mezelf van de week op iets….
En ik gooi dat maar gewoon open en eerlijk de wereld in…
De ‘kwestie’ was zo aangelegen 🤭
Ik was voor een kennismakingsgesprek naar de nieuwe dokter geweest en ging me gelijk maar inschrijven bij de apotheek toen ik dacht, even kijken hoe het met het mijn kleine meissie gaat…
Dus ik open de camera app (gelukkig ben ik inmiddels zover dat ik niet meer de hele tijd de camera op beeld en geluid heb staan vanuit een controle gevoel, ik heb vertrouwen gekregen dat ze echt alleen kan zijn)
Ok, to the point nu, sorry voor de lange aanleiding tot dit…
Toen ik de camera app opende hoorde ik haar blaffen!
Neeeeeee!!
Ik dacht dat ik geen lucht meer kreeg, want was ze nou toch ineens in paniek?
Op zijn zachtst gezegd gingen alle alarmbellen af bij mij.
Maar wat ik zag verbaasde me… !
Ze lag op haar zij… te blaffen tijdens het dromen.
Mijn meissie had een REM slaap en maakte daar blaf geluiden door.
Hoe groot de opluchting was die ik voelde, kunnen denk ik alleen mensen met een hond die verlatingsangst heeft/heeft gehad begrijpen…
Ze sliep heerlijk verder en mijn stress ging over in blijdschap en trots.
Maar dat moment… die stress van het haar horen blaffen tijdens mijn afwezigheid…
Ik weet niet of ik nog steeds zo stellig kan zijn, of ik mezelf kan verdedigen dat er met mij niks mis is…
Misschien heb ik het dan toch wel… verlatingsangst… is dat hetzelfde als angst om te verlaten… en telt dat dan ook?
Angst gekregen door een hondje wat het zo vreselijk moeilijk heeft gehad.
En nu dus gewoon een heftige REM slaap liet zien tijdens het alleen thuis zijn. Dat doet ze wel vaker zie ik op de camera, maar met zo intens blaffen had ik echt nog nooit gehoord en gezien.
Het maakt me sowiso heel trots dat ze tot zo’n diepe ontspanning kan komen. En nee hoor, dat is niet na een tijdje laten piepen of blaffen …dat is een no-go!
Ik vertrek van huis en zij heeft het vertrouwen dat ik altijd terugkom. Dat was er niet zomaar, zij en ik hebben daar samen hard voor gewerkt!
Wellicht kan deze openbaring mensen weer hoop geven.
Want het kan veranderen!
Als jouw hond(je) het zo moeilijk heeft alleen thuis kun je het je hond(je) echt makkelijker maken en werken aan vertrouwen.
Maar … de eerlijke waarheid is dat het er geen easy way is, geen quick Fix. Die bestaan niet als je welzijnsgericht met je hond wil omgaan.
Maar wel een fijne, stressarme methode om mee aan de slag te gaan.
En van die methode mag ik nog elke dag genieten.
Even het vergeten of spontaan bedachte boodschapje doen kan nu gewoon. En dat is een stukje vrijheid die niet ten koste gaat van Pip haar welzijn, het geeft haar juist welzijn, want zij weet dat het ok is.
En daar ben en blijf ik dankbaar voor.
En die schrik ben ik gelukkig al weer vrijwel kwijt, hoewel, het zal toch wel een beetje blijven, want ik wil nooit meer terug naar Pip haar paniek.
Dus ok…. Als ik dan echt de angst heb om te verlaten, dan is het maar zo… heet het dan verlatingsangst? Ik weet het niet…
Wat ik wel weet…het maakt me een empathischer mens, want ik weet echt hoe het voelt, oprecht, niet uit de boeken, maar vanuit mijn eigen hart.
En misschien is dat gewoon mijn pad. Het is goed..